رفسور ناصر گیتی، در اول شهریور سال ۱۲۹۳ در تهران متولد شد و در سال ۱۳۱۹ از دانشگاه تهران با رتبه اول فارغ التحصیل شد. گیتی در دوران علمی خود تالیفاتی مشتمل بر ۱۲ کتاب، ۱۷ جلد جزوه درسی در موضوعات مختلف فیزیولوژی، فارماکولوژی نظری و عملی، ۳۱ مقاله علمی – پژوهشی داخلی و ۱۹ مقاله علمی بین المللی داشته و تاکنون نیز ۲۱ نشان و تقدیرنامه علمی از سوی مراکز مختلف علمی – تحقیقاتی کشور دریافت کرده و در عین حال تمام کتاب‌ها، مدارک و اسناد علمی و … خود را به سازمان اسناد و مدارک علمی کشور اهدا کرده است. او از ۸۰ موسسه و مرکز علمی و دانشگاه های ۳۱ شهر از ۱۴ کشور اروپایی، آمریکایی و آسیایی بازدید و علاوه بر شرکت در ۲۱ سمپوزیوم و کنگره پزشکی داخلی با ارائه مقاله، در ۲۱ کنگره بین‌المللی پزشکی نیز شرکت کرده بود. تاسیس انجمن فیزیولوژی و فارماکولوژی ایران، تاسیس اتحادیه انجمن های علمی ایران، تاسیس موسسه طب تجربی و فارماکولوژی، پایه گذاری طب تجربی (نظری و عملی)، نوآوری در فیزیولوژی نظری و پایه گذاری فیزیولوژی بالینی برخی از فعالیت‌ها و دستاوردهای او هستند. نام این استاد در مجله men of achievement (وابسته به موسسه بین‌المللی بیوگرافی کمبریج) که مجموعه‌ای است با نام هزار دانشمند اول جهان در سال ۱۹۷۷ به چاپ رسیده است. ناصر گیتی در مدت ۳۵ سال تدریس در دانشگاه تهران، آموزش دروس فیزیولوژی علمی و نظری دوره دکترا و لیسانس، ماموریت تدریس دوره درس فیزیولوژی عملی در آموزشگاه های عالی بهداری اصفهان و شیراز، فیزیولوژی و فیزیوپاتولوژی چشم، فیزیولوژی بیماری های چشم، فیزیولوژی تخصصی گوش و حلق و بینی، فیزیوپاتولوژی دامپزشکی، اکولوژی شیمیایی و… را برعهده داشت. این استاد پیشکسوت از اعضای اصلی موسس انجمن فیزیولوژی و فارماکولوژی ایران بوده و از سال ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۲ ریاست آن را برعهده داشت. ایشان در اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۴ دار فانی را وداع گفت. طبق وصیت ایشان بیست عدد سکه تمام بهار آزادی از محل ماترک استاد فقید به انجمن فیزیولوژی و فارماکولوژی اهدا شد تا در هر کنگره دو سالانه انجمن دو سکه از آن به عنوان جایزه استاد دکتر ناصر گیتی به برنده جایزه اعطا شود. طبق موافقت نامه راجع به این جایزه که بین انجمن فیزیولوژی و فارماکولوژی و دکتر خسرو گیتی برادر آن بزرگوار امضا شد، این جایزه به محققین جوان در رشته‌های فیزیولوژی و فارماکولوژی تعلق می‌گیرد که از این پس اثر تحقیقی آنها در فاصله دو کنگره در یکی از مجلات معتبر پزشکی ایران یا خارج از کشور چاپ شده و هیئت مدیره انجمن بر اساس ضوابط مصوب فرهنگستان علوم پزشکی آن اثر را یک اثر برجسته بشناسند.